انتخابات ریاست جمهوری و غلبه حاشیه بر متن

چند ماهی است که حواشی دهمین انتخابات ریاست جمهوری اسلامی ایران، صدر اخبار رسانه‌ها اعم از روزنامه‌ها، خبر گزاری‌ها ،سایت‌های خبری و همچنین محافل خصوصی و عمومی را به خود اختصاص داده است.
 
این اخبار و خبرها معمولاً حاکی از حدث وگمان‌هایی در خصوص شرکت یا عدم شرکت فلان شخصیت سیاسی یا اجتماعی در رقابت‌های دهمین انتخابات ریاست جمهوری بوده که روزنامه‌ها و سایت‌های خبری با آب و تاب فراوان آن را به خورد مخاطبین می‌دهند و جالب اینکه معمولاً این اخبار که در قالب شایعات بیان می‌شود در عرض چند روز مورد تکذیب قرار می‌گیرد.
 
بازار این اخبار به حدی داغ و پر طرفدار است که روزنامه‌ها و سایت‌های خبری سعی می‌کنند در روز حداقل یک یا چند خبر از این نوع اخبار را در رسانه خود منتشر نمایند تا از قافله عقب نمانند.
 
البته کم کم علاوه بر رسانه‌های داخلی، رسانه‌های خارجی نیز به این جرگه پیوسته و گاهی شاهد تفاسیر مختلفی از حضور یا عدم حضور فلان شخصیت سیاسی اجتماعی در رقابت‌های انتخابات ریاست جمهوری هستیم. 

اما نکته‌ای که قابل تامل و شاید تاسف است این است که علی‌رغم اینکه فرصت زیادی به انتخابات ریاست جمهوری اسلامی ایران نمانده است اما مردم به عنوان رای‌دهندگان اصلی انتخابات، دریک سردرگمی خاصی به سر می‌برندچرا که در فضای کنونی جامعه فقط حرف از آمدن و نیامدن فلان شخصیت و مقام است و فقط یک کاندیدا به صراحت حضور خود را در انتخابات ریاست جمهوری اعلام نموده است.

در حال حاضر نیز جامعه شاهد دعواهای جناحی و کشمکش‌های درون گروهی و جناحی رقبای جدی انتخابات یعنی جناح اصول‌گریان و جناح اصلاح طلبان هستند و اختلافات و کشمکش‌های درون گروهی آنها نیز به حدی زیاد است که به نظر نمی‌رسد در آینده نزدیک به توافق جدی نایل بیایند و حتی بسیاری از کارشناسان با برسی وضعیت کنونی پیش بینی می‌کنند که در دهمین انتخابات ریاست جمهوری نیز شاهد حضور بیش از دو کاندیدا از درون هر جناح برای رقابت‌های انتخاباتی باشیم و همین امر نیز باعث سردر گمی بیشتر مردم برای ریختن آرای خود در سر صندوق‌های رای خواهد شد.
 
به نظر می‌رسد این نوع رقابت انتخاباتی شایسته کشوری که سومین دهه عمر خود را نیز پشت سر می‌گذارد نیست چرا که در این نوع انتخابات مردم و رای دهند‌گان فرصت لازم را برای آگاهی از نوع بینش و برنامه‌های نامزدهای انتخاباتی و احزاب مورد حمایت آن نامزد را ندارند و بر همین اساس نامزدهای محترم انتخاباتی در دقیقه های آخر رقابت‌های خود بر اساس شعارهایی که مطرح می‌نمایند آرای لازم را به دست می‌آورند.
 
اما واقعیت این است که در بسیاری از کشورهای دنیا احزاب و گروه‌های سیاسی در جذب آرای مردم در انتخابات مختلف نقش بسار مهمی را ایفا می‌نمایند و مردم با رجوع به پیشینه احزاب فوق و همچنین رجوع به برنامه‌های اجرایی و مدیریتی و همچنین برنامه‌های مدونی که احزاب فوق برای اداره کشور در حوزه‌های مختلف ارایه می‌نمایند به نامزد حزب دلخواه رای داده و پس از انتخابات نیز خواهان اجرایی شدن آن برنامه‌ها می‌شوند.
 
اما در حالی که سومین دهه از عمر انقلاب اسلامی را پشت سر می‌گذاریم، نه تنها احزاب موجود در کشور کارایی لازم را از خود نشان نداده‌اند بلکه قانون انتخابات ریاست جمهوری نیز با توجه به ضعف‌های خود نتوانسته است فضایی را به وجود بیاورد که مردم بتوانند در یک فرصت مناسب به نماینده حزبی رای بدهند که حزب فوق علاوه بر پیشینه مناسب برای یک دوره چهارساله برنامه‌های راهبردی عملیاتی مناسبی را برای حل مشکلات مردم ارایه داده و مردم در فرصت مناسب از میان برنامه های ارایه شده به نامزدی رای بدهند که برنامه های آن را متناسب با خواسته و نیاز‌های جامعه تشخیض می دهند.
 
در چنان فضایی به جای آنکه در فاصله چند ماه مانده به انتخابات نامزدها و طرفداران آنها له یا علیه رقیب خود جوسازی و خبرسازی کنند، فرصت مناسبی پیش می‌آید تا احزاب به تشریح برنامه‌های راهبردی دوره ریاست‌جمهوری پرداخته و برنامه‌های آنان در یک فضای مناسب مورد نقد و ارزیابی قرار گیرد. 

در این صورت مردم فردی را انتخاب خواهند نمود که متناسب با نیازهای خود تشخیض دهند.
 
متاسفانه در حال حاضر نه تنها شاهد چنین فضایی نیستیم بلکه هنوز احزاب و گروههای مطرح کشور در حال جدل و کشمکش در درون خود برای به دست گرفتن سهم بیشتری از قدرت هستند.
 
راستی آیا در چنین فضایی نامزد انتخاباتی که تمام هم و غم خود را برای غلبه بر رقیب درون گروهی و حزبی خود صرف می‌نماید می‌تواند به ارایه برنامه‌های راهبردی چهار‌ساله برای یک دوره بنماید و اگر هم این کار را انجام دهد.
 
آیا واقعا فرصتی برای مردم فراهم می‌شود که در یک فضای به دور از هیجانات به برسی کارشناسانه برنامه‌ها پرداخته و متناسب با وضعیت کشور به نامزد مورد نظر رای دهند؟ و سوال آخر اینکه آیا به راستی وقت آن نرسیده است که مردم به جای رای دادن به یک فرد به برنامه‌های اصولی وی برای اداره بهتر کشور رای دهند؟