شگردهای انتخاباتی برخی گروه های سیاسی

با نزدیک شدن به 24 اسفند، روز تجدید میثاق ملت ایران با آرمان های نظام اسلامی، شاهد گرم شدن صحنه رقابت های انتخاباتی در سراسر کشور هستیم. بدون تردید حضور همه جانبه، فراگیر و گسترده مردم فهیم کشور در انتخابات هشتمین دوره مجلس شورای اسلامی از جهات مختلف، تقویت کننده امنیت ملی و بازدارنده فشارها و تهدیدات خارجی است.
این حضور که در حقیقت جلوه ای زیبا از حماسه مردم سالاری دینی کشورمان است، برای نظام در عرصه های مختلف سیاسی، اقتصادی، امنیتی و... ظرفیت سازی می کند تا مسئولان نظام بتوانند اهداف و ارزش های دینی و ملی را در سطوح مختلف داخلی، منطقه ای و بین المللی بهتر پیگیری کنند. تجربه 29 سال گذشته حضور منسجم، متراکم و گسترده مردم در عرصه های سرنوشت ساز انتخابات همیشه برای مسئولان نظام نقطه امیدبخش بوده است زیرا مشارکت فعال و باشکوه مردم در پای صندوق های رای این جرات را به مسئولان نظام می دهد تا در مقابل زیاده خواهی های استکبار و فشارها و تهدیدات خارجی و نیز مانورهای سیاسی، روانی و نظامی آنها با اعتماد به نفس مقابله کنند و طرح ها و برنامه های آنها را در ایجاد انزوا و تسلیم ایران ناکام نمایند.
رهبر معظم انقلاب در اجتماع عظیم و باشکوه مردم یزد، انتخابات هشتمین دوره مجلس شورای اسلامی را مهم ترین مسئله ملت ایران در سال جاری و میدان بزرگی برای نشان دادن عزم و استقامت و رشد ملی و دانایی و بصیرت ملت ایران برشمردند و بر چهار اصل مهم «حضور همه جانبه و گسترده مردم»، «تلاش برای شناسایی و انتخاب نامزدهای اصلح»، «پرهیز از تخریب نامزدها و بداخلاقی های انتخاباتی» و «دشمن شناسی» تاکید ویژه نمودند.
در این نوشتار سعی نموده ایم به برخی بداخلاقی های انتخاباتی که ضمن آسیب رسانیدن به حیثیت انتخابات در کشور، هزینه های گزافی را نیز برای نظام اسلامی به همراه دارد، اشاراتی داشته باشیم.
یکی از حربه هایی که دشمنان خارجی نظام و گروه های اپوزیسیون داخلی در برابر 28 انتخاباتی که پس از پیروزی انقلاب اسلامی داشته اند، حربه سیاه نمایی و بی اعتبار و مغشوش نشان دادن آرای مردم در انتخابات بوده است. طرح موضوعاتی کذب و واهی همچون ناسالم بودن فضای انتخابات، عدم اعتماد به مجریان و ناظران انتخاباتی، احتمال جابه جایی آرا و خواندن آرای انتخاباتی به نفع فلان کاندیدا و در نهایت عدم امکان رقابت به یک گزافه تبلیغاتی در میان آنان تبدیل شده است. در این روزها نیز شاهد کلیدخوردن دوباره چنین گزافه ای هستیم و برخی گروه های تجدیدنظرطلب از عدم امکان رقابت در بسیاری از حوزه های انتخاباتی خبر می دهند در حالی که بر اساس اخبار و گزارش های متقن، این طیف بیش از 800 کاندیدا در لایه های 2و3 در سراسر کشور دارد که اتفاقا حساب ویژه ای روی حضور آنها در مجلس هشتم گشوده است. تراکم این 800 کاندیدا که به کاندیداهای سفید مشهور هستند به گونه ای است که در برخی شهرها به ازای هر یک صندلی، 8 کاندیدای سفید که جهت گیری سیاسی آنان کاملا متمایل به تجدیدنظرطلبان می باشد، وجود دارد.
از سوی دیگر مواضع و سوگیری برخی جناح های تجدیدنظرطلب به گونه ای است که انگار هیچ نیاز و رغبتی به کاندیدا شدن و گرم کردن فضای انتخابات ندارند اما از سوی دیگر رایزنی های گسترده ای را برای تایید صلاحیت کاندیداهایشان آغاز می کنند و حتی نمایندگانی را به عنوان رابطین خود با شورای نگهبان جهت تایید صلاحیت کاندیداهایشان معرفی می نمایند.
تجدیدنظرطلبان به خوبی دریافته اند که بدون پنهان شدن در پشت چهره های وجیهی همچون خاتمی، امکان هیچ گونه موفقیت و کامیابی برای آنان متصور نیست بنابراین علیرغم تمامی چالش ها و مرزبندی های اساسی که با خاتمی داشته و دارند و بارها در پیدا و پنهان وی را عامل به بن بست رسیدن اصلاحات معرفی کرده اند، در عین حال به دلیل فقدان پایگاه مردمی شان، ناچارند از وجهه مقبول خاتمی در جهت پیشبرد امیال و مطامع شان سود ببرند و این بهره برداری های نامشروع انتخاباتی و حزبی است که حتی برادر خاتمی را مجبور به دورشدن از آنها نموده و خبرهای متواتری از اختلافات جدی و عمیق وی با اعضای شورای مرکزی تجدیدنظرطلبان و نزدیک شدنش به چهره های سرخورده ای چون معین حکایت دارد. کاندیدایی که در انتخابات نهم ریاست جمهوری در نقش یک چهره ابزاری معرفی شد تا آنان بتوانند به اهداف و امیال خود جامه عمل بپوشانند.
تجدیدنظرطلبان که شیفتگی بازگشت به قدرت را نمی توانند پنهان نمایند، حساب ویژه ای روی کمک های خارجی گشوده اند. این شیفتگی گاه در قالب مصاحبه یکی از لیدرهای فکری آنان با یک رسانه هلندی ظهور و بروز می نماید که به صراحت اعلام می نماید ما روی صدور قطعنامه سوم شورای امنیت حساب ویژه ای بازکرده ایم و اگر غرب خواهان به قدرت رسیدن مجدد این طیف می باشد باید در آستانه انتخابات مجلس هشتم قطعنامه ای صادر کند ولو آنکه این قطعنامه، توافق بر سر هیچ باشد و گاه دیگر، این شیفتگی با عبور از خطوط قرمز نظام اسلامی ظهور و بروز پیدا می کند و لیدر دیگر این طیف به صراحت تاکید می کند در صورت بازگشت مجدد آنان به کرسی های قدرت، حجاب را در کشور آزاد و دختران و زنان می توانند هرگونه که می خواهند در مجامع عمومی ظاهر شوند. روی دیگر این شیفتگی با عبور از مصالح و منافع ملی و در قالب بیانیه ذلت آفرین «تعلیق در برابر تعلیق» و شعار انتخاباتی «نجات ملی» رقم می خورد و برگه دیگر آن با دعوت از عنصر وطن فروش و دلالی به نام هوشنگ امیراحمدی و سفر مخفیانه وی به دوبی و سپس به یکی از بنادر جنوب کشور و ملاقات با وی ورق می خورد تا شاید بتوانند با پشتوانه حمایت و چراغ سبز غرب، شعارهای ساختارشکنانه سرداده و حلقه اپوزیسیون داخل را به قدرت های خارجی متصل سازند.
حرص و ولع طیف تجدیدنظرطلب برای بازگشت به قدرت به گونه ای است که در هفته گذشته، زمانی که یکی از اعضای کم تجربه، موضوع قهر و تحریم انتخابات را مطرح می کند، با پرخاش ها و نگاه های عاقل اندر سفیه حاضران مواجه می شود. آنان بالاتفاق و یک صدا بر سر آن بیچاره فریاد می زنند تحریم یعنی وداع با قدرت، فراموشی در میان مردم و تبدیل شدن رسمی به یک گروه اپوزیسیون که به راحتی قابل قلع وقمع شدن و انزوا است. یکی از کهنه کاران این طیف، به صراحت می گوید ما حتی اگر ظرفیت فرستادن یک نیرو را هم به مجلس داشته باشیم، باید از این ظرفیت نهایت بهره را ببریم. قهر ما با انتخابات یعنی تبدیل شدن به جبهه ملی و نهضت آزادی و سپس مضحکه رسانه های داخلی و خارجی شدن.
درهمین جلسه است که عضو دیگری می گوید به هر قیمت ممکن باید با گروه هایی که حتی اندکی همفکری با ما دارند، به ائتلاف برسیم. ما باید روی آن 4 میلیون رای انتخابات نهم ریاست جمهوری حساب ویژه ای باز کنیم، اگر شل بایستیم، همان تعداد کرسی های اندک مجلس را هم از دست خواهیم داد.
پس از سخنان این عضو ارشد تجدیدنظرطلبان، فرد دیگری از اعضای ارشد، ایده قابل تاملی را مطرح و به تصویب حاضران می رسد. وی می گوید در حوزه هایی که کاندیدا نداریم و یا کاندیداهای ما دارای مقبولیت مردمی نمی باشند، ما می توانیم از کاندیداهای جناح راست مخالف احمدی نژاد استفاده نماییم و با حمایت از این طیف، شاید بتوانیم در مجلس آتی، فراکسیون اصولگرایان مخالف دولت نهم را شکل دهیم!
ای کاش امکانی فراهم می شد تا بتوانیم حجم نامه ها، توصیه ها، تلفن ها و عجز و لابه های این طیف تجدیدنظرطلب را منتشر نماییم. طیفی که با هدف سیاه نمایی فضای انتخابات و اعتراض به رد صلاحیت ها، ابتدا موضوع قهر و تحریم را پیش می کنند و زمانی که این ادعاهای پوچ و یاوه هیچ گوش شنوایی ندارد، تمام توش و توان خود را معطوف رایزنی ها و لابی گری هایی می نماید تا شاید بتواند با عبور از صافی های نظارتی، خود را به صندوق های رای برساند. اخباری که این روزها از جلسات داخلی تجدیدنظرطلبان به گوش می رسد، حاکی از آن است که اوضاع سیاسی آنان حتی در نشست های درونی و حزبی شان هم آشفته و نامطلوب است. دو هفته قبل، زمانی که یکی از اعضای مرکزی تجدیدنظرطلبان، هواداران حزبی و جوانان را برای اعتراض به ردصلاحیت ها دعوت به تحصن و اجتماع اعتراض آمیز در برابر وزارت کشور و شورای نگهبان می کند، تعداد قابل توجهی از حاضران در جلسه یک صدا می گویند آن زمانی که ما در قدرت بودیم نتوانستیم با تحصن مجلس و استعفاهای زنجیره ای معاونان وزرا و استانداران و اساتید دانشگاه ها، کاری از پیش ببریم، آنوقت شما توقع دارید در دوره خزان و مردگی شعارهای تجدیدنظرطلبانه، بتوانیم انگیزه ای در میان هواداران سرخورده برای تحصن و تجمعات اعتراض آمیز ایجاد نماییم.
و نکته آخر آنکه، تجدیدنظرطلبان با بازخوانی نتایج 5 انتخابات گذشته، سعی دارند فضای رقابت را از تهران به شهرستان ها منتقل نمایند. ارائه لیست در تهران که در خوش بینانه ترین صورت، قادر به فرستادن بیش از 5 کاندیدا به مجلس نخواهند بود، به معنای تداوم شکست ها و سرخوردگی ها در کانون انتخابات کشور است. گروه های تجدیدنظرطلب از حضور در انتخابات شهر تهران به عنوان ویترین رقابت انتخاباتی، سخت هراسان هستند بنابراین سعی دارند با انتقال کاندیداهای شاخص خود به شهرستان ها به بهانه عدم امکان رقابت در تهران، خود را از معرکه آرای مردم کنار بکشند. در این میان ممکن است بهانه هایی واهی همچون عدم وجود کاندیداهای شاخص در لیست تجدیدنظرطلبان مطرح شود که مردم حق دارند از آنان بپرسند اگر معیار «تفکر تجدیدنظرطلبی» است و مردم فارغ از چهره ها، به لیست های آنان رای می دهند، چرا خود را از ویترین رقابت در کشور می خواهند کنار بکشند.